فیلم با شعری از آلبرت کامو آغاز می­شود و فیلم در روایت خود از انیمیشن­ گچ و تخته سیاه کمک می­گیرد. مضمون فیلم و شخصیت­هایش، اندوهناک است. اندوهی برخاسته از ویرانی و نداشتن معنا. اندوهی از تنهایی و عشق. از داوری و حقیقت. از معصومیت و گناه. در فیلم تصاویر مستند از معلمانی نشان داده می­شود که علاقه­ای به کار خود ندارند و جای خودشان نیستند در حالی که «هنری»، قهرمان فیلم که معلمی ایده آل است به عنوان معلم جانشین، حاشیه ای و موقت مشغول به کار می­شود. در چنین شرایطی بچه­ها ناسازگارند و استعدادشان تلف می­شود، والدین بد و ناراضی، سبب ویرانی بیشتر خود و بچه­ها می­شوند، معلمان بی­درک و بی­ایمان، گاه بچه­ها را اسیر و گاه بی­پناه رها می­کنند. سیاست­مداران ریا کار پیش از بچّه­ها و سرنوشتشان، دغدغة بالا رفتن قیمت املاک و پول بیشتر را دارند.

   روایت در فیلم به صورت مستند گونه، متقاطع و درهم است که حرف اصلی فیلم، «ویرانی» را به خوبی آشکار می­کند و صدای زندة فیلم نیز به بیشتر مستند شدن فیلم یاری می­رساند. قهرمان فیلم «هنری با بازی زیبای آدرین برودی»، در کودکی مادر خود را از دست داده است، مادرش خودکشی کرده و او و پدربزرگ مستش شاهد جان دادن او بوده اند. پدربزرگش اکنون آلزایمر دارد و در بیمارستان به سر می­برد. هنری در یکی از پرسه­های شبانه اش با «اریکا»، فاحشه ای کوچک روبرو می­شود و او را به خانة خود می­برد، از او نگه­داری می­کند، احساسی حقیقی میانِ این دو شکل می­گیرد و سرانجام هنری، اریکا را به مرکز کودکان بی سرپرست می­سپارد. فیلم، چالش میان مفاهیمی است که گاه بی­معنا و ویران می­شوند. مدرسه، معلم، دانش آموز، پدر و مادر، فرزند، فاحشه، گناه و معصومیت، داوری و حقیقت، آدم­ها، عشق و ایمانشان و همه چیز ویران می­شود. ویرانی که در پس زندگی روزمرة آدم­های قصه جاریست. ویرانی که در نهایت تنها با عشق و ایمان، آبادان می شود از آن­رو که تنها چیز که وجود دارد، فقط بودن و زندگی است. فیلم برای یافتن ذات زندگی، در ویرانی غرق می­شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: